lmkrzesniak

Tlen raz leczy raz kaleczy

Zainteresowanie leczeniem tlenem stało się powszechne w okresie ostatniego roku, kiedy bardzo ciężkie przypadki zakażeń wirusem Covid 19, przebiegały z niedotleniem organizmu i kończyły się zgonami. Jak komunikaty frontowe były doniesienia ze szpitali o ilości zajętych respiratorów, o ich brakach w wyposażeniu szpitali. Na szczęście po roku trwania ograniczeń epidemiologicznych, nie doszło do załamania systemu opieki szpitalnej, a podawane codziennie informacje o ilości zajętych respiratorów są coraz lepsze.

Objawy duszności, pomiary wysycenia krwi tlenem mierzone przy pomocy pulsoksymetrów wykazywały wartości obniżone u osób, u których rozwinęło się zapalenie płuc. Wartości poniżej 94% były sygnałem alarmowym, a poniżej 90% były wskazaniem, że osoba taka wymaga opieki medycznej i tlenoterapii.

U osób z zapaleniami płuc, w pęcherzykach płucnych, które są ostatnim odcinkiem  dróg oddechowych, gromadzi się wydzielina zapalna. Właśnie ta wydzielina ogranicza przenikanie tlenu z powietrza atmosferycznego, które dociera do pęcherzyków przy każdym wdechu, a potem przenika (dyfunduje) do naczyń krwionośnych, które gęstą siatką otaczają pęcherzyki płucne. Tam tlen łączy się z hemoglobiną, czerwonym barwnikiem zawierającym atom żelaza. Jedna cząsteczka hemoglobiny przyłącza cztery cząsteczki tlenu.  Następnie tlen wraz z prądem krwi tlen dociera do najdalszych odcinków naszego ciała i jest przekazywany tkankom i komórkom. Tlen jest niezbędny do prawidłowego funkcjonowania tych komórek. 100 ml krwi przenosi ok. 20 ml tlenu. Serce przetacza w ciągu 1 minuty ok. 5 litrów krwi, więc tkanki i narządy otrzymują 1000 ml tlenu. Wykorzystują ok. 250 ml na minutę. Jeśli dostawa tlenu zostanie przerwana na dłużej niż 3 minuty zaczynają się pojawiać objawy uszkodzenia.
Zmniejszony dopływ tlenu objawia się sinicą, którą widać na wargach, języku, płatkach uszu  i upośledzeniem funkcjonowania organizmu. To dlatego u człowieka, u którego doszło do zatrzymania krążenia krwi lub zatrzymania oddychania jest bardzo krótki czas ( 3 minuty) na przywrócenie krążenia i oddychania. Najbardziej wrażliwą na niedotlenienie jest tkanka mózgowa.

U człowieka z niedotlenieniem stosuje się najpierw tzw. tlenoterapię bierną, czyli podaje się tlen z butli tlenowej lub gniazdka tlenowego znajdującego się przy każdym łóżku chorego w salach intensywnego nadzoru przy pomocy najpierw wąsów tlenowych, a w cięższych przypadkach przy pomocy maski.

Jeśli to nie poprawia sytuacji, następnym etapem, jest tzw. tlenoterapia czynna, czyli podłączenie do respiratora, urządzenia, które  wymaga zaintubowania, czyli wprowadzenia do dróg oddechowych przewodów podłączonych do respiratora i  wyłączenia własnych mięśni oddechowych chorego, a funkcje dostarczania tlenu przejmuje respirator. Przepływy tlenu w ciężkich przypadkach nierzadko ustawiane są na poziomie 70 litrów na minutę. Wentylacja taka dodatkowo rozpręża pęcherzyki płuc i ma to zwiększać przenikanie tlenu do z płuc do naczyń krwionośnych.

W ciężkich przypadkach chorobowych leczenie nie przynosi spodziewanych efektów, bo tyko ok. 20 % osób podłączonych do respiratora powraca do zdrowia. Najczęstszym powikłaniem tego typu terapii są procesy zapalne w płucach.

Na pytanie, dlaczego jest tak mała skuteczność leczenia przy pomocy respiratora? Trzeba odpowiedzieć, że nie wystarczy wtłaczanie coraz większych ilości tlenu do płuc, często pod zwiększonym ciśnieniem, a nieopanowanie przy pomocy leków procesu zapalnego i zmniejszenia w pęcherzykach płucnych  ilości wydzieliny zapalnej. Pisałem poprzednio, że w takich przypadkach poza stosowaniem różnych leków, bardzo ważne jest podawanie wiele razy w ciągu dnia i nocy antyoksydantów, wymiataczy wolnych rodników, które nie tylko będą ograniczały procesy zapalne, ale i sprzyjały zmniejszeniu ilości wydzieliny zapalnej i na tej drodze przyczyniały się do poprawy dyfuzji tlenu.

Jest to o tyle trudne, że osoby podłączone do respiratora mają porażone mięśnie oddechowe i nie mogą także połykać pokarmów oraz preparatów z antyoksydantami.

Badania wykazały, ze nadmiar tlenu jest dla organizmu człowieka  szkodliwy, bowiem tlen podawany pod ciśnieniem parcjalnym powyżej 0,4 atmosfery staje się toksyczny.

Oddychanie tlenem pod ciśnieniem większym niż 1 atmosfera, bardzo szybko prowadzi do prowadzi do wystąpienia objawów ostrego zatrucia centralnego układu nerwowego, zwłaszcza mózgu. Co obawiać się będzie niepokojem, bladością twarzy, drżeniem powiek, nudnościami i wymiotami, oszołomieniem, brakiem koordynacji, halucynacjami, podnieceniem wzmożeniem pobudliwości nerwowej, przyspieszeniem lub zwolnieniem oddechu, rzadziej występują drgawki. Objawów takich nie zaobserwujemy o osoby zwiotczonej i podłączonej do respiratora.

Długotrwałe, np. kilka dni oddychanie tlenem pod zwiększonym ciśnieniem, ale  poniżej 1 atmosfery, nawet u osób zdrowych, prowadzi do wystąpienia objawów zapalenia płuc. Takie objawy obserwowano u nurków przebywających w komorach dekompensacyjnych pod zwiększonym ciśnieniem. Takie powikłanie jest obserwowane u ludzi zbyt długo podłączonych do respiratorów.

Uważa się, że tlen podawany w nadmiarze i pod zwiększonym ciśnieniem, zaburza wiele reakcji enzymatycznych i prowadzi do uszkodzenia wielu tkanek i komórek, zwłaszcza w płucach i mózgu.

Toksyczność tlenu jest spowodowana głównie powstawaniem nadmiernej ilości wolnych rodników, które wchodzą w reakcje i powoduję powstawania toksycznych dla organizmu związków.

O bakteriach przeciwko koronawirusom

W związku z tym, że przez ostatni rok otrzymywaliśmy ogromną ilość informacji o koronawirusie COVID 19 oraz o mało skutecznych terapiach, zwłaszcza w przypadku osób z ciężkim przebiegiem zakażenia, pojawiają się pytania przyczynę tego stanu rzeczy.

Chociaż śmiertelność z powodu infekcji COVID 19 jest niewielka i w skali świata nie przekracza 2-3% zakażonych, to jednak istnieje spora grupa osób, u których w związku ze współistniejącymi schorzeniami funkcjonowanie układu odporności jest osłabione. I takie osoby mogą stać się potencjalnymi ofiarami tego wirusa.

Prawidłowe funkcjonowanie układu odporności zależy od wielu czynników, ale przed wszystkim od stanu przewodu pokarmowego, bowiem w jelicie cienkim jest największa ilość komórek układu odporności, które rozpoznają „nieprzyjaciela” i stymulują wytwarzanie przeciwko niemu przeciwciał.

U osób z dysbakteriozą jelitową, czyli wtedy, kiedy w jelitach nie ma odpowiedniej ilości i odpowiedniej jakości bakterii tzw. probiotycznych, które dodatkowo uszczelniają barierę jelitową  znacznie łatwiej dochodzi do infekcji w tym także i wirusami, a więc i wirusem COVID 19. Właśnie od składu flory jelitowej zależy kto zachoruje na tę chorobę i u kogo istnieje zwiększone ryzyko wstąpienia powikłań w czasie trwania i po infekcji.

U bardzo wielu osób na początku zarażenia się koronawirusem występują objawy ze strony przewodu pokarmowego, jak niestrawność, bóle brzucha, refluks, nudności,  zgaga, biegunki. Każda choroba przebiegająca z długo trwająca wysoką gorączka  niekorzystnie wpływa na skład flory jelitowej. Badania wykazały, że nieprawidłowy skład flory jelitowej zmniejsza wytwarzanie w nabłonku płuc interferonu, substancji, której niedobór powoduje większą podatność na zakażenia wirusowe. Badania na myszach i ludziach potwierdziły, że prawidłowa bakteryjna flora jelitowa pobudza nabłonek płuc do wytwarzania białek przeciwwirusowych. Mówi się nawet o tzw. osi jelitowo-płucnej.

Z kolei patologiczne bakterie w jelitach wytwarzają substancje toksyczne, które osłabiają funkcjonowanie układu odporności, wywołują stany zapalne, powoduję rozszczelnienie jelit, czyli tzw. przesiąkliwość i przenikając do krwi wywołują stany zapalne także w bardzo odległych od jelit miejscach, nierzadko rozprzestrzeniający się na cały organizm. Takie uogólnione stany zapalne występują często u osób otyłych, u których przebieg zakażenia COVIDEM 19 ma najczęściej ciężki przebieg i nierzadko źle się kończy.

Amerykańscy badacze z  Massachusetts Institute of Technology i Uniwersytetu Harvarda wykazali, że koronawirus wnika do komórek jelita dzięki receptorom ACE2 i dodatkowo pobudza ich aktywność. Dysbioza (brak bakterii probiotycznych) powoduje, że warstwa śluzu bezpośrednio przylegająca do nabłonka jelitowego staje się cieńsza, co ułatwia wirusowi dotarcie do receptorów ACE2. Są prawie pewni, że wirus COVID  namnaża się w przewodzie pokarmowym i może być przekazywany drogą oralno-fekalną. Koronawirus jest wykrywany w próbkach kału jeszcze długo po ustąpieniu objawów ze strony układu oddechowego, nawet po 70 dniach od otrzymania ujemnego wyniku badania wymazu z nosogardła.

W Chinach wprowadzono niedawno testy oparte na badaniu wymazu z odbytu, aby w ten sposób wykrywać osoby, które nie mają już objawów zakażenia, ale ciągle stanowią zagrożenie dla innych. Uczeni ci wykazali, że im cięższy przebieg COVID -19, tym w jelitach osób chorych  jest więcej bakterii Coprobacillus, Clostridium ramosum i Clostridium hathewayi a brak dobroczynnych bakterii Faecalibacterium prausnitzii. Zmiany w liczebności tych szczepów bakterii utrzymywały się podczas całego okresu hospitalizacji, a nawet po zakończeniu choroby.

W leczeniu chorych na Covid 19, zwłaszcza w ciężkich przypadkach stosuje się bardzo często w dużych dawkach i długo antybiotyki. To powoduje jeszcze dalsze zaburzenie składu flory jelitowej i wszystkie z tym związane konsekwencje zdrowotne. Można zaryzykować twierdzenie, że kiedy zabita zostanie w przewodzie pokarmowym ostatnia bakteria, człowiek taki umiera.

Jaki może być ratunek?

W zapobieganiu infekcjom, także koronawirusowym podstawowe znaczenie ma zadbanie o prawidłowy skład flory jelitowej i taką rolę mogą odegrać wyhodowane w warunkach domowych jogurty i kefiry. U osób nie tolerujących mleka, hoduje się takie jogurty na tzw. mlekach roślinnych. Na bazie tych jogurtów i kefirów można także robić dla chorych i ozdrowieńców  twarożki.

Dlaczego nie są powszechnie  dostępne w aptekach probiotyki?

Bo zawarte w nich liofilizowane bakterie  nie są w stanie „ożyć” w jelitach, bo  nie ma tam czystej wody i cukru oraz czasu (bo do wyhodowania jogurtu trzeba ok 8 godzin).

Niektórzy badacze proponują u takich osób z dysbiozą podawanie tabletek zawierających zamrożone bakterie kałowe pobrane od zdrowych osób.

Wydaje się jednak, że domowe jogurty i kefiry będą bardziej skutecznym i smacznym i sprawdzonym przez tysiąclecia, sposobem przywracania prawidłowego składu bakterii w jelitach i poprawy funkcjonowania układu odporności.

Tak więc powiedzenie, że bakteriami można hamować infekcje wirusowe ma pełne uzasadnienie.

O profilaktycznych właściwościach i wspomaganiu leczenia chorób wirusowych, także KORONAWIRUSOWYCH przy pomocy sorbentu – hydrożelu kwasu metylokrzemowego (Enterosgel)

Na początku wielu infekcji wirusowych, także dotyczących dróg oddechowych obserwuje się wystąpienie objawów zaburzeń pracy przewodu pokarmowego, jak nudności, wymioty, bóle brzucha, wzdęcia, biegunki. Drogą, którą mogą wnikać do organizmu wirusy jest także przewód pokarmowy. W przypadku nieszczelności bariery jelitowej, co jest dość częste u osób z dysbakteriozą,  tą drogą wirusy łatwo mogą wnikać do naczyń krwionośnych i być roznoszone z krwią po całym organizmie. Wtedy, kiedy zakażający drobnoustrój jest „nowy”, nieznany jeszcze układowi odporności i organizm nie ma w zapasie naprodukowanych przeciwko niemu przeciwciał, a ochrona przed tym wirusem jest tylko w postaci układu białokrwinkowego, które pożerają takie drobnoustroje, jest niewystarczająca.

W związku z roznoszącą się po świecie epidemią zakażeń koronawirusem COVID-19, jest wiele doniesień lekarzy, nie tylko z Chin, że na 2-3 dni zanim wystąpiły objawy zaatakowania układu oddechowego chorego, poprzedzały je objawy zaburzenia pracy układu pokarmowego, jak niestrawności, nudności, wymioty, wzdęcia, bóle brzucha czy biegunki.

W takich przypadkach bardzo pomocne mogą być sorbenty krzemowe, które wprowadzane do przewodu pokarmowego, nie przenikają do krwi, ale ze światła jelita są w stanie zaabsorbować nie tylko egzotoksyny, które dostają się do organizmu z pożywieniem, ale także endotoksyny wydzielane przez drobnoustroje chorobotwórcze, czy powstające w organizmie w wyniku procesów przemiany materii oraz w trakcie rozwijających się infekcji i procesów zapalnych.

Do takich sorbentów należy hydrożel kwasu metylokrzemowego znany pod handlową marką Enterosgel.

Jest on w stanie wchłonąć ze światła przewodu pokarmowego toksyny o

o masie cząstki od 70 do 1000 kD (kiloDaltonów), należą do nich:  mocznik, cholesterol, bilirubina, peptydy średniocząsteczkowe, toksyny, bakterie i wirusy. W przypadku bakterii i wirusów ma znaczenie fakt, że hyrdrożel ten ma budowę polarną i podobnie jak magnes, przyciąga bakterie i wirusy, na których powierzchni jest ładunek elektryczny (przeciwny). Tak uchwycone „w pułapkę” drobnoustroje są wydalane z organizmu wraz z kałem.

Dlatego hydrożelu kwasu metylokrzemowego z powodzeniem może być wykorzystywany zarówno w profilaktyce zakażeń wirusowych, w tym i Koronawirusem, wirusem grypy, jak i rotawirusem oraz innymi wirusami atakującymi nasz organizm. U osób, u których rozwinęły się poważne dolegliwości i procesy chorobowe w przebiegu zakażeń wirusowych czy bakteryjnych sorbent ten ułatwiać będzie leczenie i eliminację z organizmu toksyn powstających w czasie choroby, a zwłaszcza sepsy.

Sorbent ten, jest także przydatny u ciężko chorych osób z zespołem obrzękowym i wymiotami, które utrudniają przyjmowanie płynów. W niektórych krajach podawanie takiego enterosobentu jest zalecane przez Ministerstwo Zdrowia w wydanych rekomendacjach leczenia osób zakażonych Koronawirusem.

Dr n.med. Leszek Marek Krześniak

Dalton – będąca jednostką masy stała fizyczna w przybliżeniu równa masie atomu wodoru, ale ze względów praktycznych zdefiniowana jako 1/12 masy atomu węgla ¹²C.

Aby kupić: www-gama-tech.pl